Ook ik arriveer in jaren zeventig in Nederland, zoals mijn gehele familie. Mijn moeder komt uit een gezin van 11 en een voor een komen ze over op zoek naar een betere toekomst. Door de onafhankelijkheid die in aantocht was, de etnische spanningen en economische onzekerheden leek het een vanzelfsprekende keuze. Vooral voor de eerste generatie Surinamers waren de culinaire en culturele verschillen behoorlijke uitdagingen. Ik herinnerde me de beginjaren dat iedere familielid dozen vol Surinaamse lekkernijen meenam, dat er spontaan gezongen en gedanst werd en dat mijn opa en oma in het weekend met mijn ooms op zoek gingen naar verse kippen en melk van de boer.
Op 25 november 1975 werd Suriname de onafhankelijke Republiek Suriname. Dit in aanwezigheid van premier Den Uyl en kroonprinses Beatrix. Als eerste president van de Republiek Suriname werd J.H.E. Ferrier beëdigd. Suriname was van 1667 tot 1954 een kolonie van Nederland en daarna een land binnen het Koninkrijksverband.
Omdat Suriname er economisch slecht voorstond en een verdeeld land was met spanningen tussen met name de Hindoestaanse en Creoolse bevolkingsgroepen vertrokken Surinamers in de jaren zeventig naar Nederland.
Na maar dan 300 jaar koloniale overheersing van verdeel en heers lijkt het mij dan ook logisch dat Suriname tijd nodig heeft om op eigen benen te staan. Er volgt dan ook een roerige tijd van 45 jaar onafhankelijkheid maar door het aantreden van de nieuwe president Chan Santhoki ,de opvolger van Bouterse lijkt er weer hoop te zijn. De opbouw van Suriname zal van de Surinamers grote offers vragen de toekomende tijd. Lees hier meer over in het artikel hieronder. Suriname is helaas niet in een feeststemming.